Vakantie Texel 2.

Zoals verleden week beloofd, nu deel 2 van onze vakantie op Texel.
Eerst even wat schrijven over de Corona maatregelen waar door lezers vragen over werden gesteld.
Die waren daar gewoon hetzelfde dan hier in Utrecht.

We hadden een eigen huisje, dus dat was al fijn, alles bij de hand.

We gingen niet met het openbaar vervoer, maar altijd met de auto.
In de stadjes waren de straten in tweeën verdeeld, een deel voor heen en een deel voor terug.
Dat ging bijna altijd goed.
Alleen met de overtocht moest iedereen in de auto blijven, maar dat was gelukkig niet zo lang.

Wat ging er nou toch allemaal mis op die laatste dag dat we er waren?

We moesten eerst even naar Den Burg om de pantoffels terug te brengen die we voor Theo hadden gekocht, maar die niet pasten.
Dat ging vlot, en we kregen het geld terug.

Toen ik terug liep naar het parkeerterrein waar Theo wachtte, liep ik zo maar langs de woon- en quiltwinkel De Scholekster, waar ik natuurlijk naar binnen ging en een blauw lapje en prachtig waxinelicht houdertje kocht.

Ze hadden daar prachtig serviesgoed van Emma Bridgewater en veel van dat mooie blauwe Poolse handgemaakt serviesgoed waar veel quilters zo gek op zijn.

Ze hadden ook stoffen, hoewel wat minder dan de meeste quiltwinkels.
Toch een gezellige meevaller op de dag, die later een echte pechdag bleek te zijn :-)

Toen door het mooie landschap gereden naar Den Hoorn waar Theo even wilde kijken naar het z.g. witte kerkje. Daarna zouden we naar De Koog rijden om daar een pannenkoek bij een pannenkoekenrestaurant te gaat eten.
Maar omdat Theo van kleine binnenweggetjes houdt was het niet helemaal duidelijk hoe we moesten rijden om daar te komen.

Het kwam er op neer dat hij op de een of andere manier rondjes bleef rijden, want het witte kerkje kwam 3 maal in beeld :-(

Maar uiteindelijk kwamen we toch vrij laat in De Koog aan. We hadden inmiddels best trek.
Maar het was zoals ik al schreef, een pech dag.  Het restaurant was dicht. Niks geen pannenkoek en we werden steeds natter en natter. Uiteindelijk ergens anders een broodje gegeten, wat gelukkig overheerlijk was. Toen naar huis voor een middagslaapje.

Woensdag had ik in het bos een groot veld met Orchideeën gezien. Dus besloten we die middag om half 6 samen nog even te gaan kijken, zodat Theo ze ook kon bewonderen.
Ik ging lopen en hij op de kleine scootmobiel. Dat viel nog niet mee, want het kostte veel moeite om dat ding door de ijzeren hekken te krijgen, die overal stonden om de grote grazers die daar zijn tegen te houden.
De grote grazers die we overigens al die dagen niet hebben gezien.

Het grote veld met honderden Orchideeën was prachtig, nooit geweten dat er zoveel bij elkaar konden staan, maar dat komt denk ik omdat het geen zeldzame soort was.

Na diverse foto's te hebben gemaakt, gingen we nog een stukje door het bos, wat ook niet meeviel, want er waren hoge boomwortels waar we de scootmobiel overheen moesten tillen, dus niet echt een paadje voor invaliden.
We hadden er wel lol om, we waren op survival!

Na een stuk gelopen/ gereden te hebben, wilde Theo liever niet over hetzelfde paadje terug omdat dit best veel gedoe was en we wilden naar huis om te gaan eten. Eigenlijk was het maar een half uurtje lopen heen- en terug van het veld met Orchideeën. We gingen dus terug een ander bospad in dat beter te belopen was.

Ik verdwaal niet gauw in een bos, en ook deze keer ging het goed, maar omdat we iets te ver waren doorgelopen kwamen we een pad te ver uit en dat was een geheel omgeploegd pad voor aangespannen paarden, niet te doen voor ons.
We gingen dus een stukje terug en raakten toen het spoor bijster.

Uiteindelijk - nadat we al bang waren dat we moesten overnachten in het donkere bos-, kwamen we bij een weg, de bewoonde wereld.... Daar gevraagd, we werden naar links gestuurd en moesten de weg volgen.
Toen we later een Duitse, maar heel goed Nederlands sprekende inwoner van Texel zagen, besloten we het nogmaals te vragen. We moesten weer terug en dan naar rechts, dan liepen we goed....

Nee dus, want we kwamen bij een ander vakantiepark uit waar we niet verder konden. Inmiddels was het 7 uur!!! We hadden honger en ik was echt uitgeput van al dat lopen. Iedereen denkt nu natuurlijk, "waarom kijk je niet op je telefoon om zo de weg terug te vinden".
Met mijn Prepaid telefoon had ik geen internet en Theo's telefoon was leeg en lag thuis aan de oplader. (Nooit meer doen dus!)
Ik had wel een kaartje in mijn tas gehad, maar omdat we maar even heen en weer naar de Orchideeën gingen, had ik die uit mijn tas gelegd.

Bij navraag in het restaurant ter plaatse, was iedereen behulpzaam en werd er een plattegrond voor ons uitgeprint en bleek het dat we - in mijn tempo - nog zeker drie kwartier verwijderd waren van ons vakantiepark.
Maar... , zo vertelden ze, we konden sneller door het bos lopen.... Nou nee dus....want met een scootmobiel was het lastig rijden over de heide zo werd verteld en we waren natuurlijk heel bang om weer te verdwalen en dan te moeten overnachten in het donkere dennenbos :-(

Theo bedacht toen een oplossing. Hij zou met de scoot naar ons huisje rijden en dan met de auto naar het restaurantje terug waar ik zou wachten. Maar omdat de kleine demontabele scootmobiel maar een topsnelheid van zo'n 7 km/uur heeft, zou de rit naar huis toch zeker een half uur duren en het werd later en later.

Een lieve man die daar ook werkte bood aan om de scoot in zijn bestelbus te laden en samen met Theo naar huis te rijden.
Ik kon er niet bij, want er waren maar 2 zitplaatsen. Theo sputterde eerst nog tegen (hulp aanvaarden is voor hem wel een dingetje), maar uiteindelijk toen die man het nogmaals aanbood, ging hij er toch op in.

Gelukkig zat ik met een kop warme chocolademelk in het restaurant, wat het wachten wat aangenamer maakte. Ondertussen gezellig gepraat met mensen die daar zaten te eten en ook op vakantie waren.
Uiteindelijk kwamen we, nadat we om half 6 van huis waren gegaan voor een wandeling van een half uur, pas om 10 voor 8 thuis.
Snel de rest van de macaroni van de dag ervoor opgewarmd en gegeten, daar waren we wel aan toe.

De rest van de avond doodmoe en uitgeteld op de bank.
Wat een avontuur op de laatste dag!  Maar goed, op die manier hebben we een avontuurlijke vakantie gehad en het is altijd leuk om thuis wat te vertellen te hebben.

Nog een leuke stevige vilten Texelse tas gekocht als aandenken aan een fijne vakantie in een rare tijd.
Liefs,
Floor