De mandjesquilt is klaar.

In totaal heb ik anderhalf jaar gewerkt aan deze mandjesquilt.

Maar omdat ik altijd met meerdere projecten tegelijk bezig ben, valt dat wel mee.

Met de quilt in de hand maar een rondje tuin gedaan. 

Is altijd leuk om te kijken waar ik allemaal een foto kan maken.

Best heel veel quiltsteekjes gemaakt, dat zie je pas goed aan de achterkant.

Dit mandje vond ik wat te donker, dus mocht deze als etiket.

De blokjes zonder mandje kregen ook wat leuke steekjes.

Elk gekleurd mandje heeft een gezellig kantje.

De brede zachtblauwe rand werd natuurlijk ook doorgequilt. 

Allemaal mooie zachte kleurtjes. 

De meeste van deze stofjes heb ik gekocht bij Ingrid van de Supergoof quiltwinkel, toen we op vakantie waren in de buurt van Kampen.

De quilt hangt gezellig boven mijn laptop, waar ik dit blogje nu op zit te typen.

Daarnaast het kleine mandjesquiltje wat ik in 2020 maakte.

Mijn bijenhotel raakt flink vol.

Na 40 dichte gaatjes geteld te hebben, raakte ik de tel kwijt.

Maar er zijn dus nog wel wat kamers te huur...

Deze drie kleine gansjes waren gemakkelijker te tellen.

Verder genieten Jody en ik nog elke dag van het schitterende park waaraan we wonen.

Ben gek op Fluitenkruid en boterbloemen.

Zucht... zoveel te genieten!

Maar toen, op een ochtend werd ik wakker en wat hoorde ik?

Het leken wel grasmaaiers...

Het zal toch niet?...... 

Ja hoor, het nieuwe maaibeleid van de gemeente werd uitgevoerd.

Niks mooie boterbloemen en Fluitenkruid!

Het Fluitenkruid ligt gewoon dood te gaan.

Je zult toch maar net naast een prullenbak staan, dan heb je geluk.

Gelukkig zijn er ook nog wel grote stukken blijven staan, maar toch, het voelt voor mij verminkt.

Natuurlijke gelijk aangeklopt bij de gemeente, maar het was kennelijk te veel moeite om me antwoord en uitleg te geven.

Het wordt dit weekend eindelijk mooi weer volgens de berichten.

Dat komt niet altijd uit, maar deze keer vast wel.

Ga ik lekker met mijn lapjes in de tuin genieten van mijn eigen bloemen, jullie ook?

Liefs,

Floor

De vogel is uit zijn kooi.

Ja, zo voelt Theo zich, als een vogel die eindelijk uit zijn kooi mag.

Na 4 maanden opgesloten gezeten te hebben in zijn huiskamer, kan hij nu een paar passen lopen naar zijn schuur waar zijn nieuwe scootmobiel al enige tijd op hem stond te wachten.

Zijn linkerbeen is eindelijk uit het gips, maar zijn rechter, die daarna ontstoken is geraakt zit nu ingezwachteld. 

Dus met veel moeite en met een rollator, lukt het hem om de schuur te bereiken.

Moet je hem blij en trots zien kijken!

Hij kon nu ook weer zelfstandig naar het ziekenhuis, wel zo fijn.

Hij was tot tranen tot geroerd toen hij daarna Lunetten weer binnenreed. 

Alles zo groen en vol met bloemen!

Elke dag gaat hij nu op pad om te genieten na al die maanden binnen.

Dinsdag kwam Sydney, mijn jongste kleindochter een dagje en een nachtje logeren.

Zoals gebruikelijk gingen we eten bij de Chinees hier in Lunetten.

Gelukkig mocht de scootmobiel van Theo gewoon naar binnen tot aan de tafel, zodat hij ook gezellig mee kon.

Gezellig wat gekletst en lekker gegeten. 

Natuurlijk ijs toe, want dat is altijd het aller lekkerste.

We hebben verschillende spelletjes gedaan, leuke film gekeken en een boek voor haar gekocht.

Natuurlijk ook mijn lieve Jody uitgelaten, en ondertussen werden er heel veel paardenbloemen pluisbollen leeggeblazen.

Dat blijft leuk, ook al ben je al 11 jaar.

Ze plukte wat bloemetjes die bij opa moesten worden neergezet, lief hè?

Het was vermoeiend, maar wel heel fijn om gezellig samen te zijn.

Woensdagavond toen Sydney alweer thuis was, heb ik de laatste steekjes gedaan aan mijn mandjesquilt.

Maar die laat ik de volgende keer wel zien.

Geniet van de zon en de bloeiende natuur!

Liefs,

Floor