Quilts uit Caohagan.

In een oud nummer van Quiltmania, (nr. 78) las ik een mooi artikel over hoe belangrijk patchwork en quilten kan zijn.
Dat weten wij natuurlijk wel, maar dit gaat toch nog verder dan een mooie hobby.

Caohagan is een klein eilandje bij de Filippijnen, en had toen (begin jaren 90) 350 inwoners.
Op een bepaald moment was het te koop en een Japans echtpaar besloot het paradijsje te kopen en zich daar te vestigen.
Zij zagen daar echter ook de problemen van de bewoners en besloten deze mensen te helpen zonder de natuurlijke orde te verstoren.
De vrouw van het echtpaar, Junko, had in Tokio jarenlang een patchwork school gehad en besloot om de vrouwen op het eilandje les te geven.
Maar de vrouwen daar hadden geen materialen zoals Junko het voorstelde en hadden er ook niet zoveel zin in om op haar manier te gaan werken.
Eén van de vrouwen ging gewoon zelf aan de slag en maakte een prachtige creatie die creativiteit, energie en levenslust uitstraalde.
Junko kocht het werkstuk van haar en toen de andere vrouwen het geld zagen, besloten ze om naar Junko te gaan en haar te zeggen dat zij ook quilts wilde maken voor haar.

De bewoners leefde voornamelijk van de visvangst en er was geen geld om bijvoorbeeld de kinderen naar de middelbare school te laten gaan, en medische verzorging te betalen.
De dames kregen vrij spel, en Junko bracht wat boeken en stoffen voor hen mee.
De traditionele boeken lieten ze links liggen, maar ze waren wel enthousiast over een boek met Afro-Amerikaanse quilts.
De vrouwen gingen ieder naar huis met een pakketje stof. De quilts die ze een tijdje daarna lieten zien waren versierd met veel vissen, vogels, hutten, de zee, huisdieren, bomen en bloemen, kortom een overzicht van een vrolijk gekleurd leven.

Junko besloot om een verkooptentoonstelling te organiseren in Tokio van deze uitzonderlijke werkstukken.
Alles werd verkocht en trots kwam Junko naar het eiland terug met de "buit" voor de maaksters.
Samen besloten ze een regel vast te stellen: de helft van het geld was voor de maaksters, een kwart voor het kopen van nieuwe stoffen, en een kwart om feest te vieren, want dat neemt een belangrijke plaats in op het eiland.
Sindsdien zijn zelfs mannen en kinderen  aan het quilten geslagen.

Dankzij dit avontuur is de levensstandaard van de eilandbewoners verhoogd, maar ze hebben zich ook persoonlijk verrijkt. Ieder heeft zijn eigen stijl gevonden, een manier om te laten zien hoe zij de wereld zien die hen omringt.
Op Caohahan is een klein wonder gebeurd waardoor de bevolking zijn traditionele woonwijze en cultuur heeft kunnen behouden en zijn levenslust weer heeft teruggevonden.

Ik was ontroerd door dit mooie artikel, omdat maar weer eens duidelijk wordt wat patchwork en quilten voor mensen kan betekenen.
Natuurlijk, wij hoeven er niet van te leven, het kost ons eigenlijk alleen maar geld, maar het geluk dat deze vrouwen halen uit het maken van een quilt, dat geluk dat voelen wij hier ook.
Daarom is het ook zo'n prachtige hobby!

(foto's overgenomen uit Quiltmania nr. 78)